mangala atılmış kömür parçaları idik seninle...  bir ateş tutuşturdu bizi...  önce usul usul yanmaya başladık seninle...  hani mangal yakarken yellersin ya mangalı, ateş tutuşsun diye... bizide tutuşturan yel, kavgalarımız oldu... kavga ederken yandık, yandıkçada  kavga ettik... ama bilmiyorduk ki biz, kavgalarla yanan ateşin bizi yok edeceğini... biz daha fazla yanmak için uğraşırken;  gün geçtikçe yok olduğumuzun farkında değildik... dedim ya biz fark etmiyorduk bitip tükendiğimizi...aradan seneler geçti... mangal yandı geçti... biz hala mangaldaki kömürleriz kabullenemezsekte... eski bütünlüğümüz, sağlamlığımız kalmadı... yanan malgaldaki kömürleriz biz,  param parça,  kırık dökük... kısacası yandık bittik kül olduk... kül kapladı her yerimizi... biz hala kömürüz ama... eskisi kadar sağlam olamasakta... hala aynı mangalın içindeyiz... üzerimizde sadece kül var... sadece bir yel lazım bize,  üzerimizdeki külü alıp götürecek... o kül kalkınca üzerimizden biz yine meydana çıkacağız... tekrar tutuşacağız... eskisi kadar olmasada tekrar yanacağız... ben sadece bizim üzerimideki külü kaldıracak kadar yel istiyorum... üzerimizdeki külü kaldırsın ama bizi tutuşturmasın... yanmayalım ama... çünkü biz bir daha yanarsak tamamen yok olacağız...eğer o yel olmazsa biz o külün altında kalacağız...