bu yazı sana ithafen yazılmıştır güzel kız

bu yazı sana ithafen yazılmıştır güzel kız

     oturdum yine sahile... dün akşam oturduğum koltuklarda... arkamda çok hafif bir müzik sesi, sezen aksuyu duyuyorum, adı bende saklı diyor... dün gece; ay ışığı gölgesinde tek başıma oturduğum bu yerde, bu sefer tek değilim...arkamda ve yan tarafımlarımda insanlar var... bakınıyorum etrafıma...

    sol tarafımda oturanlardan iki kişi dikkatimi çekiyor... 30'lu yaşlarda bir delikanlı, yanındada annesi olduğunu düşündüğüm yaşlı bir kadın var...birbirlerine o kadar çok benziyorlar ki; beni, onun annesi olabileceğini düşünmeme sebep oluyor... çocuk o kadar ilgi gösteriyorki annesine, gerçekten beni etkiliyor, imreniyorum... yapmacık olmayan gerçek bir sevgi bu... çocuk annesinin yanında olmasından o kadar mutlu ki gözlerinden belli oluyor... annesinle muhabbet ediyor, çayı bitince gidip çay alıyor onun için... düşünüyorum... gerçek bir sevgi bu... anne de; bu halinden memnun, çocuğunun onunla ilgilenmesinin de, onu mutlu ettiği belli...  

  hemen önümdede  40 lı yaşlada bir erkek, yanında eşi; çimlerin üzerinde yürüyorlar denize doğru... arkalarında 4-5 yaşlarında bir kız çocuğu... o çocuk, o kadar mutlu ki halinden yüz ifadelerinden belli oluyor mutluluğu... "baba baba" diye bağırıyor ardından... koşmaya başlıyor babasına doğru... elini tutuyor babasının... bir yanında babası, diğer yanında annesi ortalarında da bu çocuk... ikiside ellerinden tutmuş yürüyorlar... arkalarından bakıyorum... bir süre yürüdükten sonra durup resmini çekiyorlar kızlarının.. nasıl çekmesinlerki; ufak kız çocuğu haliden çok memnun, dünyanın en masum sevgisini yaşıyor kız...ailesinin yanında mutlu,huzurlu, güveniyor, seviyor, yanında annesi ve babası var...elinden sıkıca tutmuşlar... onlarda ilgi gösteriyor kıza... kız halinden çok memnun havalarda uçuyor... bu da gerçek sevgi... çünkü bir menfaat yok bu sevgide...

   insanın bu dünyada elde etmeye çalıştığı ama bulamadığı tek şey geliyor aklıma, o kız çocuğuna ve yanımdaki anne-oğul'a bakerken...  gerçek sevgi...menfaatsiz, karşılıksız bir sevgi bu...

    sahi; bu insanlar hayatı boyunca ne bekler, ne ister... belki bir çok şey isterler, beklerler ve hatta elde ederler... ama elde ettikleri herşeyin yanında birgerçek sevgi yoksa, aslında yapayalnızdır koskoca  bu dünyada...insanlar hayatıları boyunca birilerini sevmek ve sevilmek ister... küçücük çocukların, nasıl kendini sevdirme için çaba gösterdiklerini bilirsin, yada bir annenin çocuklarına olan sevgisini... ama bu sevgiler yetmez insana, insanın aradığı sevgi bir başkadır...insan hayata önce anne baba sevgisi ile başlar sonra kardeş ve arkadaş sevgisini tadarlar... her sevginin yeri bambaşkadır ve her sevgi olmazsa olmazdır... ama aslında aradığı sevgi bu değildir... bir süre sonra bu sevgiler yetmez insana, hep daha fazlasını bekler, ister... şimdiye kadar sevgi duyduğu kimseden zarar görmeyen kişiler; aradığı sevgi olan "aşkı" bulunca, karşısınaki insanada güvenir nedensizce... çünkü; sevdiği insanlardan onu üzen olmamıştır şimdiye kadar, o yüzden ön yargıları yoktur, herkesi doğru insan zannederler... yanlış zamanlarda; karşısına çıkan yanlış insanlar sayesinde, en fazlada bu sevgi yüzünden zarar görür insanlar, acı çekerler... sonrada ön yargılar oluşur ve başkalarını sevmeye korkarlar... ama ön yargıları oluşurkende şunu düşünmezler; şimdiye kadar yaşadığı ve kendine yetmeyen sevgilerden zarar görmeyen bir insan, nasıl ön yargısızca karşısına çıkan bir insanı sevmesi yanlış ise de, ondan sonra hayatına girecek insanada; bana zarar verir düşüncesiye yaklaşmaması, mesafeli durması yanlıştır... bir kişinin yaptığı bir yanlış yüzünden bir başka kişiler asla suçlanmamalıdır...

    gerçek sevgiyi bulmak o kadar zor ki, insanın karşısına her zaman çıkmaz...zaten hayatta böyledir, istediğin an istediğin şeylere ulaşamazsın, mutlaka bir yanın eksik kalır, gedik kalır... insan, bu sevgiyi bulsa da bir süre sonra sıkılır bundan çünkü insanlar doyumsuzdur, ellerindekinin değerini bilmezler asla... hep daha fazlasını bekler ama beklerken kendisi daha fazlasını vermez... işte bu yüzden yaşanır tüm mutsuzluklar... elindekinin değerini bilmezler hep daha fazlasını isterler, beklerler... bu yüzdende; hayatta en çok sevdiği insanı üzerler devamlı... bir insan en sevdiği insanı nasıl üzer acaba yada üzünce ne geçer eline... bunların farkında bile değildir çünkü... hayatında ters giden bir şeyler vardır ve bunun acısını sevdiklerinden çıkarır... onların suçu ne kimse bilmez, kendiside bilmez bunu...insanlar sevdikleri insanları kırabileceğini düşünür hep...ve de hep kırarlar... yanlış yaptıklarının farkında değildirler hiç bir zaman... insanlar özür dilemez çünkü hata yapmadığını düşünür... insanlar karşısındakinin fikirlerini kabul etmezler çünkü her zaman kendilerinin haklı olduğunu düşünürler... ve böylecede birbirini canından çok seven iki insan bir anda herşeyini bitirir...çünkü tahammülleri kalmamıştır hiç bir şeye... aslında sevgi tahammüldür, katlanmadır, saygıdır, bir hayatı beraber paylaşmaktır, karşındakini üzmemektir, onun için bir şeyler yapabilmekdir, onun için bir şeylerden vaz geçebilmektir, ona ilk günkü gibi sarılabilmektir, ona ilk günkü gibi davranabilmektir, ilk günkü gibi elele dolaşmaktır sokaklarda, yağmurun altında beraber ıslanabilmektir, beraber yemek yapmaktır, beraber araba temizlemektir, o kadın işi, bu erkek işi demeden birbirine yardım etmektir, beraber bir şeyleri paylaşmaktır, beraber bir şeyler yapmaktır ve en önemlisi karşındaki kişinin sözlerine alınmamak!!! , hatalarını her zaman af edebilmektir, inat etmemek ve onu her zaman, her şartta sevmektir...

  seni her zaman gerçekçi bir sevgiyle sevmek, bir hayatı seninle paylaşmak, mutlu etmek ve mutlu olmak istiyorum güzel kız...